طلاق به سبک ایرانی فیلمی مستند به کارگردانی کیم لونگینوتو و زیبا میرحسینی محصول سال 1998 است که درگیری های حقوقی سه زوج ایرانی را به هنگام درخواست طلاق در دادگاه ایران روایت می کند . این فیلم سه زوج را در مراحل مختلف قانونی و موانع فرهنگی در تلاش برای ثبت درخواست طلاق ثبت می کند و تفاوت های زن و مرد را در سیستم دادگاه برجسته می کند. این فیلم همچنین پیچیدگی ترکیب قوانین مذهبی با یک سیستم دادگاه دولتی را نشان می دهد.
یکی از عناصر کلیدی مستند این فیلم دوگانگی زن و مرد از نگاه دولت ایران است . از ابتدای فیلم این موضوع مشخص می شود زیرا مستند دو ورودی را برای مردان و زنان هنگام ورود به دادگاه نشان می دهد. با ورود مردان به دنبال سلاح و تلفن همراه می‌گردند و با ورود زنان مورد معاینه قرار می‌گیرند تا اطمینان حاصل شود که مطابق اسلامی موازین و دستورالعمل‌های لباس پوشیده‌اند. همانطور که مردان و زنان در برابر قاضی می ایستند و در مورد پرونده خود بحث می کنند، اختلافات بین زن و مرد حتی بیشتر آشکار می شود. به شدت با طلاق مخالفت می کند در حالی که زنان اغلب به شدت به دعاوی خود می پردازند و همه چیز را از خیانت گرفته تا آزار خانگی را مدعی می کنند، تقریباً دائماً به آنها یادآوری می شود که اسلام و به آنها گفته می شود که اگر در خانه بیشتر تلاش کنند (یعنی آرایش کردن در خانه و جذاب تر شدن برای شوهر باعث می شود که احترام بیشتری از طرف شوهر نشان داده شود) و بسیاری از مسائل خود به خود حل می شوند.
با پیشرفت مستند، سازندگان فیلم به تفاوت حقوق قانونی مردان و زنان اسلامی در هنگام درخواست طلاق توجه می کنند. در بیشتر موارد، تنها مردان مجاز به درخواست طلاق هستند، مگر اینکه شرایط دیگری وجود داشته باشد، مانند اینکه مرد قادر به تأمین فرزند برای زن نباشد. هر چه بیشتر حقوق زن و مرد توضیح داده شود، اختلافات آشکارتر می شود. به عنوان مثال، اگر مردی بخواهد زن خود را طلاق دهد، مسئولیت دیگری جز پرداخت غرامت مقرر دادگاه به همسرش ندارد. با این حال، اگر زن به دنبال طلاق باشد، احتمالاً تمام “مهریه ازدواج” خود (غرامت پولی) را از دست خواهد داد و احتمالاً با شرم و انگ فرهنگی طلاق روبرو خواهد شد. علاوه بر این، این فیلم به موضوع حضانت کودک می پردازد و یک بار دیگر تفاوت های زن و مرد را برجسته می کند. در صورت قطعی شدن طلاق و ازدواج مجدد زن، خود به خود حضانت فرزندان خود را از دست می دهد و آنها به شوهرش بازگردانده می شوند. بارها و بارها به نظر می‌رسد که فیلم نشان می‌دهد که چگونه قانون و سیستم قضایی به گونه‌ای تنظیم شده است که حقوق مردان را بر زنان ترجیح می‌دهد.
این فیلم علاوه بر برجسته کردن تفاوت‌های حقوق زن و مرد در دادگاه، پیچیدگی‌هایی را نیز نشان می‌دهد که در تلاش دولت ایران برای ترکیب قوانین شریعت و قوانین دولتی سکولار رخ می‌دهد.
با این حال، حتی در حالی که مشخص است از قوانین اسلامی استفاده شده و آن را تحمیل کرده است، فیلم همچنین نشان می دهد که چگونه دادگاه ایران مایل است قوانین دولتی سکولار را نیز ترکیب کند. این امر به ویژه در رابطه با صدور دستور دادگاه برای انجام آزمایشات پزشکی برای تعیین اینکه آیا حقایق ارائه شده در یک پرونده قبل از صدور حکم صحت دارد یا خیر صادق است. همچنین روشن است که در کنار عناصر مذهبی موجود، دیوان ایران دارای بوروکراسی دولتی مستقر در داخل دربار است. رویه‌های روشنی وجود دارد و تعداد زیادی مقاله باید با امضای مناسب در بخش‌های صحیح ثبت شود.
این آمیختگی قوانین دینی و دولتی است که به قضات این امکان را می دهد که در صدور احکام و صدور حکم برای کسانی که در دادگاه حاضر می شوند، آزادی عمل زیادی داشته باشند. غالباً قاضي قبل از صدور حكمي يا اجازه وقوع طلاق اقدام به حل مسئله از طريق داوري مي كند و سپس خود تصميم مي گيرد كه آيا داوري مؤثر بوده و آيا زوجين مي توانند با هم سازش كنند.
لینک کوتاه این صفحه: https://razfilm.ir/divi
Loading... 
دیدگاهی ثبت نشده!!!